Imola en de Formule 1: Een droomhuwelijk met een zwart randje
Algemeen
Het F1-seizoen 2020 biedt dankzij de corona pandemie de unieke mogelijkheid voor enkele Europese circuits om een plekje op de kalender te bemachtigen. Niet alleen nieuwe circuits als Portimao profiteren hiervan, maar ook enkele klassiekers komen dit seizoen weer aan bod en daar is het circuit van Imola misschien wel het beste voorbeeld van.
De Grand Prix van San Marino fungeerde ruim 25 jaar lang als één van de openingsronden van het Europese deel van de GP-kalender. Het eerste weekend van mei was daarvoor tot en met 2006 gereserveerd door Imola. Het perfecte moment om hier een Grand Prix te houden, wanneer niet alleen het kampioenschap, maar ook het Italiaanse heuvellandschap tot leven komt.
De hogesnelheidsbaan, waar het gras naast de baan volstond met madeliefjes, groeide al snel uit tot één van de favorieten bij de coureurs en de fans. De grote toeschouwersheuvel bij het uitkomen van Rivazza, die ieder jaar volstond met Ferrari-fans, maakte het plaatje af.
Pittoresk Imola niet zonder gevaren
De hoge snelheden die vooral in het eerste deel van het circuit behaald werden, veroorzaakte al in de beginjaren enkele serieuze ongelukken. Gilles Villeneuve raakte bij een crash in de bocht die later naar hem vernoemd zou worden, zelfs even zijn gezichtsvermogen kwijt.
De grootste boosdoener was echter de Tamburello, de lange linker doordraaier na startfinish. Nelson Piquet ging hier in 1987 al hard de muur in en de auto van Gerhard Berger vloog bij zijn crash in 1989 zelfs in brand. De Oostenrijker vroeg naderhand of die muur niet wat naar achteren verplaatst kon worden, maar dat ging volgens de organisatie niet omdat daarachter een rivier loopt.
De zwartste dag uit de F1-geschiedenis
Het is een gesprek waar Berger in 1994 aan terugdenkt als Ayrton Senna precies op die plek het leven laat. Een dag nadat Roland Ratzerberger al was overleden in de Villeneuve-bocht. Dat weekend in het voorjaar van 1994 heeft een groot litteken achtergelaten op de Formule 1 en heeft de sport voorgoed veranderd.
Ook Imola maakte voor 1995 veranderingen door. In de Tamburello en Villeneuve bochten werden chicanes aangelegd. Inhalen werd hierdoor vrijwel onmogelijk, maar het circuit was wel wat veiliger geworden. Om die inhaalmogelijkheid terug te krijgen (en het pitgebouw uit te breiden), heeft men na het vertrek van de F1 overigens ook een chicane weggehaald, de Variante Bassa.
Imola behield zijn glans
Ondanks de vele veranderingen, bleef het karakter van het circuit wel altijd behouden. De baan die tegen het stadscentrum van Imola aanligt, zag tot ongenoegen van de Italianen wel vooral Britse teams met de overwinning aan de haal gaan. Met uitzondering van die beruchte race in 1994 werd elke GP van San Marino tussen 1986 en 1998 door Williams of McLaren gewonnen.
In 1999 stelde Ferrari met Michael Schumacher echter orde op zaken. Van de laatste acht races op Imola, won de Duitser er zes, waaronder de laatste editie in 2006. Dat gebeurde na een hevig gevecht met Fernando Alonso en betekende na een miserabel 2005 de terugkeer van Schumacher aan de top. Bij Nederlandse fans zal deze race ook nog wel herinnerd worden door de koprol van Christijan Albers.