Conclusies na Dakar Rally 2020 en eindstand van Nederlanders

Voor het eerst in Saoedi-Arabië

Voorafgaand aan de rally kon je natuurlijk vraagtekens plaatsen bij de keuze van de organisatie om in Saoedi-Arabië te gaan rijden en dat kan je eigenlijk nog steeds. Men verlaat een continent [Zuid-Amerika] waar de rally en hun deelnemers niet alleen omarmd werden, maar zelfs uitgroeiden tot grote sterren. Bovendien is het landschap in Chili, Argentinië of Peru wellicht wat minder uitgestrekt, maar wel gevarieerder.

Daarnaast heeft Saoedi-Arabië een zeer twijfelachtige reputatie als het gaat om de schending van mensenrechten. Los van binnenlandse kwesties voert het land op dit moment oorlog tegen een minderheidsgroepering in Jemen die zeker geen schoonheidsprijs verdient. Door de rally hier te organiseren, draag je bij aan de creatie van een positief imago die niet geheel terecht is. Al zijn er natuurlijk veel meer sportevenementen en landen waar je dit van kunt zeggen.

Dat gezegd hebbende, moet worden erkend dat de rally vanuit organisatorisch oogpunt vlekkeloos is verlopen. De deelnemers werden ook hier vriendelijk ontvangen en de route deed veel denken aan de oude Dakar Rally in Afrika. Het bergachtige eerste deel van de route leek op Marokko en de open vlaktes in het tweede deel van de route had wat weg van Mauritanië. Er waren misschien wat te weinig duinen, maar het weidse karakter dat de rally ooit had, is een beetje terug.

A.S.O./DPPI/F.Le Floc'h

Prestaties van de Nederlanders

Voor Nederland was het geen beste editie van de Dakar Rally. Voor een groot deel had dit te maken met het gemis van Gerard de Rooy bij de vrachtwagens. In eerdere edities was hij op z’n minst wel goed voor een etappezege of twee, maar er was niemand die dit gat nu kon opvullen. Martin van den Brink en Gert Huzink waren af en toe snel, maar kwamen dan alsnog tekort op Kamaz.

Ook in de overige klassementen kon geen enkele Nederlander een etappe winnen. Nou is Nederland traditioneel ook minder sterk bij de motoren en de auto’s, maar toch was het jammer dat Bernhard ten Brinke geen enkele dag de snelste was. In de tweede week was het vrij duidelijk dat hij de opdracht had gekregen om de boel vooral heel te houden voor het geval hij teamgenoot Nasser Al Attiyah assistentie moest verlenen.

Toch waren er ook positieve verhalen. Tim en Tom Coronel behaalden met een 28e plaats hun beste eindresultaat ooit. Voor deze rally was hun beste klassering 35e. Ze kwamen daarmee iets tekort op de 20e plaats die ze vooraf als doel hadden gesteld, maar ze wisten dat ze daar wat geluk voor nodig zouden hebben.

Ongelukken ontsieren verschillende etappes

Het slechtste nieuws voor Nederland kwam op de één na laatste dag. Edwin Straver, de winnaar van het kistklassement bij de motoren van vorig jaar, kwam ongelukkig ten val en brak daarbij één van zijn nekwervels. Voordat medische hulp ter plaatse was, had zijn hart bijna tien minuten stilgestaan en hij ligt daardoor nog altijd in kritieke toestand in het ziekenhuis. Vanaf deze plek wensen wij hem en zijn familie veel sterkte toe in deze strijd.

Straver was niet de eerste Nederlander die door een val de rally moest verlaten. Martien Jimmink en Olaf Harmsen haalden het einde van etappe twee niet. Gerben Lieverdink en Guillaume Martens zagen hun rally in etappe vier eindigen. Van deze vier is Jimmink de enige die nog in het ziekenhuis ligt met twee gescheurde nekwervels en ook hem wensen we een voorspoedig herstel toe.

Paulo Goncalves - A.S.O./DPPI/F.Gooden

Ten slotte was er nog het dodelijke ongeluk van Paulo Goncalves tijdens de zevende etappe. Goncalves was een bekende coureur in het bivak die in het verleden de rally tot twee keer toe bijna won en was bij vrijwel iedereen geliefd. Het is niet ondenkbaar dat dit zeer trieste moment voor de sport nog gevolgen zal hebben.

De laatste keer dat een motorrijder met zo’n grote naam omkwam was Fabrizio Meoni in 2005. Net als Goncalves viel Meoni destijds op hoge snelheid en daarom werd vanaf 2006 een snelheidslimiet van 150km/u ingesteld voor de motoren. Wellicht dat ze voor de editie van 2021 opnieuw maatregelen nemen.

Komt Alonso nog terug?

Fernando Alonso - A.S.O/C.Lopez

Fernando Alonso had een half jaar geleden nog geen enkele off-road ervaring en werd na een paar tests in Zuid-Afrika en Marokko eigenlijk in het diepe gegooid. Dat ging al tijdens de tweede etappe mis, toen hij zijn wielophanging kapotreed op een steen.

Vanaf dat moment was hij kansloos voor de eindoverwinning, maar in de etappes die volgden liet hij zijn talent wel zien. Hij kwam heel dicht bij een dagzege in etappe acht en was van een vaste waarde in de top tien. Hij zou ook bij de beste tien zijn geëindigd als hij niet tijdens etappe tien nog een koprol had gemaakt.

Inmiddels heeft hij zelf de twijfel uitgesproken of hij nog terugkomt en als hij dat doet, komt hij alleen om te winnen. Of dat de juiste aanpak is, is nog maar de vraag. In zijn eerste deelname is ondanks zijn snelheid ook duidelijk geworden dat ervaring het allerbelangrijkste is en die doe je alleen op door je elk jaar in te schrijven.

Ervaring geeft de doorslag

Nasser Al Attiyah en Stephane Peterhansel feliciteren Carlos Sainz met overwinning - A.S.O./DPPI

Dat ervaring het belangrijkste is, bewezen de coureurs die uiteindelijk voor de overwinning streden. Carlos Sainz, Nasser Al Attiyah en Stephane Peterhansel zijn samen goed voor negentien eindoverwinningen en precies 150 dagzeges in de Dakar Rally. Alle drie zijn ze misschien bijna 50+ (Al Attiyah is 49), maar alleen met talent ga je deze grootmeesters van de Rallysport niet verslaan.

Daarbij moet gezegd worden dat Sainz en Peterhansel waarschijnlijk ook beschikten over het beste materiaal. De buggy van Mini was beter geschikt voor de snelle paden en kale vlaktes en had daarnaast minder last van lekke banden dan de Toyota. Ondanks dat Al Attiyah waarschijnlijk de snellere coureur was, won Sainz daardoor de rally.

Andrey Karginov - A.S.O./DPPI/F.Gooden

Bij de vrachtwagens gold eigenlijk hetzelfde. Andrey Karginov rijdt weliswaar voor het beste team, het was uiteindelijk zijn ervaring die de doorslag gaf ten opzichte van zijn teamgenoten. Karginov, die in 2014 de rally al een keer won, werd in het verleden vaak verweten dat hij te veel risico nam. Dit keer wist hij zijn snelheid echter perfect te doseren en was daardoor onklopbaar, met zeven etappezeges en de eindoverwinning als gevolg.

Daarmee komt ons verslag van de Dakar Rally 2020 ten einde. Of Alonso er volgend jaar bij gaat zijn, is dus nog maar de vraag, maar alle bovengenoemde mannen zijn dat zeker wel. Wij zullen ze dan weer volgen!